Psychoterapia psychodynamiczna ma szczególne zastosowanie w leczeniu zaburzeń depresyjnych, zaburzeń lękowych, nerwicowych, zaburzeń osobowości oraz innych złożonych trudności emocjonalnych.

Korzyści z tego rodzaju psychoterapii mogą odnieść osoby, które cierpią z powodu:

• zaburzeń lękowych (np. napady paniki, stany lękowe, fobie),
• dolegliwości psychosomatycznych (np. bóle w klatce piersiowej, migreny, bóle żołądka, problemy dermatologiczne),
• innych zaburzeń lub objawów o podłożu nerwicowym (natrętne myśli, kompulsje, objawy hipochondryczne),
• problemów seksualnych (np. przedwczesny wytrysk, anorgazmia),
• zaburzeń depresyjnych i innych zaburzeń nastroju,
• zaburzeń osobowości (np. narcystyczne, borderline),
• problemów ze snem (np. bezsenność, koszmary nocne),
• zaburzeń jedzenia (anoreksja, bulimia).

Ponadto ta forma psychoterapii jest odpowiednia nawet wtedy, kiedy osoba bezpośrednio nie odczuwa objawów nerwicowych lub depresyjnych, cierpi natomiast z powodu:

• trudności w relacjach interpersonalnych czy partnerskich,
• braku satysfakcji z życia,
• niskiego poczucia własnej wartości,
• trudności w utrzymaniu, stabilnych satysfakcjonujących relacji z innymi,

Przed rozpoczęciem psychoterapii proponuję kilka spotkań konsultacyjnych w celu określenia źródeł trudności pacjenta, stworzeniu wstępnych hipotez diagnostycznych, zebrania wywiadu oraz dokonania refleksji dotyczącej jaka metoda terapeutyczna może być najbardziej adekwatna. Spotkania te mają na również służyć określeniu celów do pracy terapeutycznej i ustaleniu zasad współpracy.

Sesje terapeutyczne polegają na swobodnej rozmowie pomiędzy pacjentem i terapeutą. Zadaniem pacjenta jest mówienie o wszystkim, co przychodzi mu do głowy, czyli ujawnianie swoich myśli, uczuć, skojarzeń, reakcji emocjonalnych. Terapeuta dzieli się z pacjentem swoimi komentarzami i hipotezami dotyczącymi treści wnoszonych przez pacjenta oraz jego życia psychicznego. W szczególności ważne jest reagowanie na komentarze terapeuty i wspólna refleksja nad treściami wnoszonymi przez pacjenta.
Częstotliwość spotkań waha się od jednego do dwóch spotkań w tygodniu, zaś sesje trwają 45 – 50 minut. W trakcie regularnych spotkań pomiędzy pacjentem a terapeutą nawiązuje się relacja terapeutyczna, która także staje się ważnym czynnikiem leczącym w psychoterapii. Poprzez analizowanie funkcjonowania pacjenta na sesjach terapeutycznych ma on możliwość przepracowania swoich trudności i zgłaszanych problemów oraz wypracowania bardziej konstruktywnych form zachowań. Efektem pracy terapeutycznej może być nowe rozumienie siebie oraz swojej rzeczywistości psychicznej i rzeczywistości zewnętrznej, a co za tym idzie, stworzenie pacjentowi warunków do wprowadzania zmiany.

Psychoterapia uzależnienia opiera się na metodach poznawczo – behawioralnych i jest zorientowana na usunięcie objawów zgłaszanych przez pacjenta. W trakcie pracy terapeutycznej pacjent uczy się jak radzić sobie w bardziej konstruktywny sposób, bez sięgania po substancje psychoaktywne. Psychoterapia polega także na przygotowywaniu zadań terapeutycznych i nauce samoobserwacji.

Psychoterapia współuzależnienia

Jest to forma pracy psychoterapeutycznej dla osób, które pozostają w relacjach małżeńskich lub partnerskich z osobami czynnie uzależnionymi i które są zainteresowane zmianą swojego funkcjonowania w tychże relacjach. Oddziaływania te są skierowane do osób, które doświadczają nadmiernej koncentracji na partnerze i jego uzależnieniu, cierpią z powodu poczucia odpowiedzialności i poczucia przymusu kontrolowania partnera, mają stany depresyjne lub lękowe związane z doświadczaniem nadmiernego stresu w relacji, powtarzają stale nieprzystosowawcze schematy, które nie przynoszą im ulgi oraz nie rozwiązują sytuacji.